Karıma her baktığımda, yıllar geçmesine rağmen içimde hep aynı aşk vardı. Onunla her sabah uyanmak, her akşam aynı evde olmak bana hayatta şanslı olduğumu hissettiriyordu. Onu çok seviyordum, Gözlerinde her zaman bana huzur veren bir sıcaklık vardı, sanki dünyada onunla geçirdiğim anlardan daha kıymetli bir şey yoktu.
Evliliğimizde elbette küçük sorunlar oluyordu, ama biz her defasında birbirimize sarılmayı başardık. Ancak son zamanlarda içimde anlam veremediğim bir huzursuzluk vardı. Onunla olduğumda bile, sanki aramızda görünmez bir mesafe oluşmuş gibiydi. Gözlerindeki eski ışıltıyı kaybetmiş olduğunu fark etmek istemiyordum, ama hislerim beni rahat bırakmıyordu.
O akşam eve erken döndüğümde, içimdeki huzursuzluk doruktaydı. Kapıyı yavaşça açtım ve sessizce içeri girdim. Salonun önüne geldiğimde içeriden gelen fısıltılar ve boğuk bir gülüş duydum. Kalbim sıkıştı, adımlarım ağırlaştı. Kapıyı araladım ve oradaydılar İlk gördüğüm şey, karımın yüzüydü. devamını okumka için diğer sayfaya gecınız