Fullafk.com – Dünyaya bir kara deliğin ilk gerçek görüntüsünü veren gökbilimciler, bu kez aynı yıldız yiyen canavarın manyetik alanları etrafında dönen polarize ışığı yakalayarak, karanlık hakkındaki bilgimizi ilerletirken çarpıcı bir resim sağlayan başka bir dönüm noktası görüntüsü ürettiler.

Işık dalgalarının karadeliğin kenarına bu kadar yakın tek bir düzlemde titreşmesine neden olan polarizasyonu ölçmek daha önce hiç mümkün olmamıştı.

300’den fazla bilim insanının Çarşamba günü yaptığı bir çift çalışmada, 2017’de Event Horizon Telescope (EHT) tarafından toplanan verilere dayanan yeni gözlemler, bir galaksinin çekirdeğinden binlerce ışık yılı dışarıya doğru enerji akışlarını nasıl yansıtabileceğini anlamanın anahtarıdır. .

Hollanda Radboud Üniversitesi’nde yardımcı doçent olan eş yazar Monika Moscibrodzka, “Şimdi, manyetik alanların kara deliklerin etrafında nasıl davrandığını anlamak için bir sonraki önemli kanıtı görüyoruz” dedi.

Moscibrodzka, Agence France-Presse’e (AFP) “Uzayın bu son derece küçük bölgesindeki faaliyetler, galaksinin çok ötesine uzanan güçlü jetleri çalıştırabilir”

Araştırmacılar, Dünya’dan 55 milyon ışıkyılı uzaklıkta, M87 gökadasının kalbindeki süper kütleli kara deliğin tarihi görüntüsünü yayınladıktan sonra, çevredeki ışığın önemli bir kısmının polarize olduğunu keşfettiler.

Valencia Üniversitesi’nde araştırmacı olan ortak yazar Ivan Marti-Vidal, “Işığın kutuplaşması, Nisan 2019’da gördüğümüz görüntünün arkasındaki fiziği daha iyi anlamamıza olanak tanıyan bilgiler taşıyor” dedi.

Verileri işlemek ve analiz etmek birkaç yıl aldı, diye ekleyerek sonucu “büyük bir kilometre taşı” olarak nitelendirdi. Manyetik alanların bulunduğu uzayın sıcak bölgelerine ışık yayıldığında polarize olur. Sonuçlar The Astrophysical Journal Letters’da yayınlandı.

Özel işlem görmüş güneş gözlüklerinin parlak yüzeylerden yansıma ve parlamayı azaltması gibi, gökbilimciler de ışığın nasıl polarize edildiğine bakarak bir kara deliğin etrafındaki bölgeleri daha iyi görebilirler.

Bu, kara deliğin iç kenarındaki manyetik alan çizgilerini haritalandırmayı mümkün kılar. Bir kara delikteki madde, ışığın bile kaçamayacağı bir çekim alanı yaratacak kadar yoğundur. Aynı sıkıştırma ölçeğinde, Dünya bir yüksüğün içine sığacaktı.

Bu, kara deliklerin görülmesini zorlaştırır. Çoğunlukla, yerçekimleri çevreleyen gazları çektiğinde üretilen radyasyon tarafından tespit edilirler, bu işlem toplama adı verilir.

M87’nin çekirdeğinden yaklaşık 5.000 ışık yılı uzayan parlak enerji ve madde jetleri, galaksinin en büyük gizemlerinden biridir.

Bir kara deliğin kenarına yakın duran çoğu madde içeri düşer, ancak bazı parçacıklar yakalanmadan birkaç dakika önce kaçar ve uzaya doğru fırlar.

M87’nin kara deliğinin çığır açan görüntüsü ve kutuplaşmış ışıktaki gölgesi, gökbilimcilerin içeri akan madde ile fırlatılan madde arasındaki bu etkileşimi ilk kez görmesini sağlıyor.

Araştırmacılar, rakip teorik modellerden yalnızca güçlü bir şekilde manyetize edilmiş gazın bu yeni gözlemlerle tutarlı olduğunu varsayıyorlar.

EHT, tek bir cihaz değil, sanal, Dünya boyutunda bir teleskop oluşturmak için dünyayı kapsayan sekiz radyo teleskopundan oluşan bir ağdır.

O zaman bile, M87’nin süper kütleli kara deliğinin bir görüntüsünü kilitlemek, Ay’daki bir çakıl taşını fotoğraflamakla karşılaştırılabilir.

İki tür kara delik vardır. İlk biçim, çok büyük bir yıldızın merkezi kendi üzerine çökerek bir süpernova yaratır. Bunlar Güneş’ten 20 kat daha büyük olabilir ancak uzayda çok küçüktür.

Samanyolu’nun merkezinde oturan ve çoğu galaksi gibi süper kütleli kara delikler, Güneş’ten en az bir milyon kat daha büyüktür.