Kasiyer şaşkın bir ifadeyle yüzüme baktı. İçinden “Bu adam ciddi mi?” diye düşündüğüne eminim. Ama ben gayet sakindim. Sonuçta kuralları ben koymamıştım, marketin kendi kampanyasıydı.

Kasiyer derin bir nefes aldı, belli ki içinden sabırlı olmaya çalışıyordu. Sonra homurdanarak “Tamam, fişi kesmeden önce söyleyin ama böyle şeyleri, yoksa işlem yapamam” dedi. Ben de hafifçe gülümsedim, “Öğrenmiş olduk” dedim.

Alışverişimi tekrar geçirdi, bu sefer 100 TL’lik hediye alışverişimi de ekledi. Tüm ürünleri tekrar poşetlere koyarken arkama dönüp anneme baktım. Annem hem şaşkın hem de keyifli bir ifadeyle gülümseyerek izliyordu.

Kasiyerden fişi aldım, teşekkür ettim ve annemle birlikte marketten çıktık. Kapıdan çıkarken annem hafifçe gülerek, “İlk başta sinir olmuştum ama şu an çok eğlenceliydi!” dedi. Ben de gülerek, “Hakkımızı yedirmeyiz anne” dedim.

Ve böylece küçük ama tatlı bir zaferle eve döndük. 😄

Eve doğru yürürken annem hâlâ şaşkın bir şekilde gülüyordu. “Vallahi oğlum, böyle bir şeyi akıl edebileceğim aklıma gelmezdi!” dedi. Ben de omuz silkerek, “Kural neyse ona uyarız anne, hakkımızı yedirmeyiz” dedim.

Eve vardığımızda annem keyiflenmişti, belli ki moral bozukluğu tamamen geçmişti. Poşetleri mutfağa yerleştirirken bir yandan da olayı tekrar tekrar anlatıp gülüyordu. “Kasiyerin yüzünü görmeliydin! Şok oldu resmen!” diye ekledi.

Tam çay demleyecekken telefonum çaldı. Arayan kim dersin? Markette bizim arkamızda bekleyen müşteri! Komşumuzmuş meğer, sesi kahkahalarla doluydu. “Oğlum, sen ne yaptın öyle? Adamcağızın dili tutuldu resmen! Helal olsun vallahi!” dedi.

Gülerek cevap verdim, “Abi hakkımızı yedirmeye niyetimiz yoktu, sadece kuralına göre oynadık!” O da güldü, “Aynen öyle, keşke herkes senin gibi olsa!” dedi.

Telefonu kapattıktan sonra annem, “Hadi gel çay koydum, birer bardak içelim” dedi. Oturduk, hem çayımızı yudumladık hem de günün kahramanlık hikayesini tekrar tekrar anlatıp güldük.

Sonuç? Küçük bir adalet zaferi ve bolca kahkaha! 😄