Fullafk.com – Beş yabancı, en derin hayallerini gerçekleştirmeyi vaat eden gizemli Bay Roarke’nin (Michael Peña) Hayal Adası (Fantasy Island)’a bir gezi kazanır. Roarke, cennet adasına vardığında şüpheci konuklara reddedilemez kuralları açıklar. Hayal gücünün sınırı olmamasına rağmen, herkesin gerçeğe dönüşebilecek tek bir dileği vardır. Ayrıca fantezinin, tüm olası sonuçları da dahil olmak üzere doğal sonuna kadar yaşanması gerekir. Her ne kadar beklenmedik görünse de, Roarke vaat ettiklerini tutar.

Kutlama yapan iki üvey kardeş JD (Ryan Hansen) ve Brax (Jimmy O. Yang) sadece “her şeyi” istiyor ve çok sayıda ateşli kadın ve erkek, uyuşturucu ve kendi cephanelikleriyle hayatlarının havuz partisini alıyorlar; Eski polis Patrick (Austin Stowell) bir asker olmak ister ve rehine kurtarma görevine katılır; Melanie (Lucy Hale) okulda zorbalık yaptığı kızdan intikam almak ister; Travma geçirmiş Gwen (Maggie Q) en karmaşık arzuya sahiptir ve hayatını farklı şekilde şekillendirmek için ikinci bir şans ister. Bu fantezi de mucizevi bir şekilde gerçekleşir. Ancak Bay Roarke’nin beş misafirinin çabucak keşfettiği gibi, hayatta hiçbir şey verilmez ve her fantezinin karanlık tarafı vardır. Bununla birlikte, geri dönüş yok ve yakında olaya karışanlar için ölüm kalım meselesi olacak çünkü ada kurbanlarını istiyor.

Bir stüdyo bir filmi sinemalara çıkmadan basına göstermemeye karar verdiğinde, genellikle en kötüsünden korkmak için her neden vardır. Düşen bu beklentiler ışığında ortaya çıkıyor Hayal Adası (Fantasy Island) Seyirciyi hızlı bir hızda mutlu eden ve süresinin çoğu boyunca sürekli gelişen bir hikaye ile şaşırtıcı derecede eğlenceli, saçma bir şekilde aptalca, zararsız bir eğlence olarak. Ancak sonlara doğru mantık boşluklarının ve çirkin açıklamalarının ağırlığı altında çöker.

Fantasy Island, Ricardo Montalbán’ın kusursuz beyazlar giymiş Bay Roarke rolünde Michael Peña’nın rolünü oynadığı, yetmişli ve seksenli yılların aynı adlı kült serisine dayanıyor. Dizi, gerçek sona ermesinden birkaç yıl sonra Alman televizyonuna ulaştı ve format o kadar popülerdi ki, ZDF “Island of Dreams” adı altında kendi kısa ömürlü bir versiyonunu bile üretti. Orijinaline ara sıra atıfta bulunulmasına rağmen, filmin izleyicileri için çok az önemi vardır, çünkü iki dizi gösterildiğinde genç hedef kitlesi doğmamıştı bile. Her şeyden önce Fantasy Island, Hollywood’un en başarılı korku şirketi Blumhouse’un en son prodüksiyonu. Yıllardır, çoğunlukla genç sinemacılar tarafından, düşük maliyetli, ana akım tür filmlerinde uzmanlaştı ve bu konsept ile birbiri ardına hitleri kutluyor. Blumhouse’da kalite açısından büyük dalgalanmalar var. Get Out veya Insidious gibi gerçekten iyi olan her film için, The Gallows veya Ouija gibi büyük göğüsler de var.

Fantasy Island yönetmeni Jeff Wadlow, iki yıl önce Blumhouse için, “Pretty Little Liars” yıldızı Lucy Hale’in de başrol oynadığı, anlatılamaz korku filmi Truth or Dare’ı yaptı. İkinci denemesi, bu boşa harcanan hayat için henüz tam bir tazminat değil ve yine de bir dereceye kadar aynı sorunlardan muzdariptir, ancak genel olarak önemli bir gelişmeyi temsil eder.Fantezi Adası, serinin kaba çerçevesini alır ve onu dehşete indirir. Ucuz bir atlama korkusu arayışında kahramanların arkasında tekrar tekrar beliren çarpık, hayaletimsi görünümler gibi korku-ağır unsurları basmakalıp görünüyor. Adadaki misafirlerin fantezilerini “Ne istediğine dikkat et” sözüne sadık kalarak film çok daha iyi işliyor. Bunun gibi dört farklı rüya senaryosu ile filmin ilk yarısında çok çeşitlilik sunuyor ve çok fazla merak uyandırıyor çünkü kaçınılmaz olarak her biri için ne zaman ve nasıl ters gideceğini kendinize soruyorsunuz. Ve elbette öyle, çünkü bir şey gerçek olamayacak kadar iyiyse, genellikle değildir. Görünüşe göre adanın konukları, başından beri aklını kullanan tek kişi gibi görünen şüpheci Gwen dışında bu bilgeliği bilmiyor. Roarke, diğerlerini sahte bir güvenlik ve heyecan duygusuna kaptırır, ancak yardımcılarına hızlı bir bakış bile onların bir korku filmi için figüranlar olarak rol aldıklarını ortaya çıkarır.

Gerçek korku arıyorsanız, Fantasy Island çok uysal olacaktır. Bazı gözle görülür kesintiler, filmin başlangıçta daha yüksek bir yaş derecelendirmesi için çekildiğini gösteriyor. Bir tür filmin son derece eğlenceli olması için mutlaka bir R derecesine ihtiyacı yoktur, çünkü Happy Deathday ve devam filmi yakın zamanda gösterilmektedir, ancak beceriksizce yerleştirilmiş kaba kurgular iyi bir izlenim bırakmaz.

Fantezi Adası en çok, idilleri onlardan uzaklaşırken ve bir rüya hızla kabusa dönüşürken, kahramanlar ve izleyicilerin neler olup bittiğini bilmedikleri zaman eğlencelidir. Film, geçişi bazen daha fazla, bazen daha az iyi yönetiyor. Bazılarının, bedelini ödemeden uzun süre hayal güçlerinin tadını çıkarmalarına izin verilirken, diğerlerinin hayalleri hemen ters gider. Gerçekte ayrı fanteziler birleştiğinde yeni bir dönüm noktası gelir.

Film, şaşkınlıkla eğlendirici eğlence ile yuvarlanan gözler arasındaki ince saçmalık çizgisinde yürüyor. Aslında uzun süre sağ tarafta kalmayı başarıyor. Ancak üçüncü perdede, tüyleri diken diken eden bir bükülme daha eklemek ve ardından her şeyi açıklamaya çalışmak gibi bir hata yapar. Hiçbir soruyu cevapsız bırakmamak için o kadar çabalıyor ki senaristlerin bir soru-cevap seansı için ekranda görünmesini neredeyse bekliyorsunuz. Bunun yerine, biraz şüpheli görünen Michael Rooker, filmde bir açıklama olarak görünüyor. Rooker’in herhangi bir filmdeki varlığından şikayet edecek son kişi benim, ancak karakteri deus-ex-machina ve burada pozlamaya indirgenmiştir. Yine de filmdeki diğer oyuncuların çoğundan daha eğlenceli. Lucy Hale, zaman zaman rolüyle boğulmuş gibi görünüyor, Maggie Q yalnızca hüzünlü ve endişeli bakışlar arasında gidip geliyor ve Ryan Hansen, “Veronica Mars” ın (ilk) sonundan 13 yıl sonra hala Dick Casablancas’ı oynuyor.

Sonlara doğru, film, en azından çılgın kurgusu içinde, hâlâ sahip olduğu marjinal inandırıcılığı çekmeye devam ediyor. Canlı, kaygısız hafif ayaklılık, bu açıklama ihtiyacının ve zemini defalarca izleyicinin ayaklarından uzaklaştırma çabasının altındaki beceriksizlikle yer değiştirir.

Fantasy Island’ın tadını sonuna kadar çıkarmak için, kağıt inceliğindeki karakterleri taklit etmeli, sağduyuyu görmezden gelmeli ve Butterfly Effect, “Lost” ve Devilish ile Brendan Fraser’ın kaotik karışımına dahil olmalısınız (amaçlanan mizah hariç). Ne yazık ki film, sonunda kendisini torpile ederek gerçekten yuvarlak bir sinema deneyimi fantezisini yerine getirmiyor. Ancak, yolculuğun hedef olduğu kanaatindeyseniz, 110 dakika daha az yatırım yapabilirsiniz.

Fantezi Adası saçma hikayesi, tek boyutlu karakterleri ve güve kutusundan çıkan bazı korku hileleriyle olması gerekenden çok daha eğlenceli. Ancak film kendini fazla ciddiye almadığı ve bunu bir izleyici olarak da yapmadığınız sürece, iyi eğlenecek ve açık sorularla, kıvrımlarla ve dönüşlerle meşgul olacaksınız. Ancak her şeyi açıklamaya ve olduğundan daha akıllı olmaya çabaladığında çok yorucu oluyor.