Fullafk.com – İşte evrendeki en eski kuasar, en uzak olanı. Her yıl 25 Güneş’in eşdeğerini yutan süper kütleli bir kara delikten güç alan kozmik bir canavar diyebiliriz.

Çok uzak ve çok parlak bir kuasar sayesinde yeni rekoru kozmik mesafelerde kaydetti. Süper kütleli merkezi kara delik olan kozmosun kaşiflerine görünür kılmak için: Güneş’ten 1,6 milyar kat daha büyük ve Samanyolu’nun tamamından bin kat daha parlak, bir INAF Medya makalesi bildirdi. Kırmızıya kaymadaki yeni mesafe 7.6423 ± 0.0013’e eşittir. Işık yıllarına çevrildiğinde, 13 milyarın üzerindeyiz. Evren o zamanlar yedi yüz milyon yaşın biraz altındaydı. Onu bulmak ve mesafesini çok kesin bir şekilde ölçmek için, Şili’deki Atacama Büyük Milimetre / milimetre-altı Dizisinin (Alma) inanılmaz ve şimdi vazgeçilmez potansiyellerini kullanan uluslararası bir gökbilimciler ekibi, altı buçuk metrelik Magellan Baade teleskopu, Gemini North ve WM teleskopu Hawaii’deki Keck ve son olarak Şili’deki Gemini Güney teleskopu Yeni keşif, aynı sınıftaki bir nesne için üç yıl önce belirlenen önceki mesafe rekorunu kırdı ve bilim adamları bulgularını Amerikan Astronomi Topluluğu toplantısında sundular. şimdi neredeyse devam ediyor ve Astrophysical Journal Letters tarafından yayınlanmak üzere kabul edilen bir makalede.

Bologna’daki INAF araştırmacısı ve çalışmanın ortak yazarı Roberto Decarli Media Inaf’a “Teorik olarak daha uzak mesafedeki nesneleri bulmak mümkün.” “Dahası, deneysel olarak, şimdi hepsinin bir milyar güneş kütlesi mertebesinde kara deliklere sahip 7.5 civarında üç kırmızıya kayma kuasarını bildiğimiz gerçeği, biraz daha küçük kara deliklere sahip kuasarların daha genç Evrende zaten mevcut olduğunu gösteriyor. “.

Araştırmacıya göre sorun, bu daha az kütleli nesnelerin nadir, kademeli olarak daha sönük olması ve optikten pratik olarak görünmez olmasıdır: geniş alanlarda derin çok bantlı görüntüler toplamayı amaçlayan gözlemsel programların oluşturulmasını gerektiren özellikler. gökyüzünün – binlerce veya onbinlerce kare derece – yakın kızılötesi ışık dahil.

Kuasar gibi nesneler, bir galaksinin çekirdeğindeki süper kütleli bir kara deliğin yerçekimi, merkeze yakın bir maddeyi çekip, çevresinde aşırı ısınmış malzemeden bir yörünge diski oluşturduğunda ortaya çıkar. Bu süreç muazzam miktarda enerji açığa çıkararak kuasarı son derece parlak hale getirir, öyle ki galaksinin geri kalanı tarafından yayılan ışığı “gizler”.

Keşifin ötesinde, J0313-1806 – bu rekor kıran nesnenin adıdır – devasa galaksilerin öncülerinin değerli bir temsilcisidir ve doğumlarını ve bununla birlikte, üstlerinde süper kütleli kara deliklerin oluşumunu araştırmak için temel unsurlar sağlayabilir. kapalı. Merkezdeki kara delik aslında önceki rekor sahibininkinden iki kat daha büyüktür ve evrenin yaşına kıyasla erken oluşu, oluşumunu açıklamak için geliştirilen teorik modellerden ikisinin dışlanmasına yol açacaktır.

«En akredite modeller, ilk süper kütleli kara deliklerin, 100-1000 güneş kütlesinin” tohumlarını “oluşturan ilk yıldızların patlamalarından veya devasa gaz kütlelerinin doğrudan çöküşünden – oluştuğunu ve bir Güneş kütlesinin yüz bin ila bir milyon katı olan başlangıç ​​kütlesi ”diye devam ediyor Decarli, bu süreçlerin ilk tohumları bir ya da iki yüz milyon yıl içinde oluşturabileceğini açıklıyor. O andan itibaren, tohumlar, gazın büyümesiyle bir milyar güneş kütlesi düzeyinde gözlemlenen kütlelere kadar büyür. Bununla birlikte, biriken gaz enerjiyi ışık radyasyonu biçiminde dağıtır – bizim için bir avantajdır, çünkü kuasarları bizim için tespit edilebilir kılar, ancak karadeliğin büyümesini engelleyebileceği için kuasarlar için bir “dezavantajdır”.

«Kara deliğin büyümesi açısından bir sınır getirecek olan, bu“ kendi kendini düzenleyen ”büyüme olacaktır. Örneğin, bir kara delik 400 milyon yılda “yalnızca” dört büyüklük mertebesinde büyüyebilir. Bu, mevcut senaryoda, yeni keşfedilen kuasarın başlangıç ​​kütlesinin kırmızıya kayma 15’te yaklaşık 100 bin güneş kütlesi olması gerektiği anlamına gelir: ilk yıldızların ölümünü içeren oluşum senaryosu için çok fazla ”, diye sonuçlandırıyor Decarli. “Öyleyse, ya ikinci mekanizmayı çağırırız – gaz rezervinin doğrudan çökmesinden yaratma – ya da büyümenin düşük bir ışınım verimi ile karakterize edilmesini gerektiririz – bu nedenle, gaz kara deliğe düştüğünde çok az parlaklık açığa çıkarır.”

Hepsi bu değil, J0313-1806’nın sürprizleri. Alma’nın gözlemleri, aynı zamanda, ev sahibi galaksi hakkında da ayrıntılar sağladı – tam da merkezindeki ezici faaliyet nedeniyle “gizlenen” – Samanyolu’nunkinden 200 kat daha hızlı yeni yıldızlar oluşturduğunu gösteriyor. benzer yaştaki galaksilerin yüksek olması, galaksinin çok hızlı büyüdüğünü gösterir.

Kuasarın parlaklığından, kara deliğin her yıl 25 Güneşe denk geldiğini hesapladılar. Uzmanlar, bu amansız tıkanmadan açığa çıkan enerjinin, ışık hızının yaklaşık yüzde 20’si hızla hareket eden güçlü bir iyonize gaz akışını beslediğini söylüyor. Galaksiyi yeni yıldızların oluşumu için gerekli olan yakıttan kademeli olarak mahrum bırakan ve sonunda onu durduran tam da bu gibi giden akışlardır.

Aktif galaksilerin merkezindeki süper kütleli kara delikler, uzak evrende gözlemlenen büyük pasif galaksileri açıklamada en çok bilinen fenomenlerden biridir. J0313-1806’da, önemli unsurların hepsi oradadır: çok aktif merkezi kara delik, onun ürettiği rüzgar, galaksinin yüksek yıldız oluşum hızı. “Soğutma” – yıldız oluşum faaliyetleri açısından, ama aynı zamanda yiyecek başka bir şey bulamayan, büyümesini durduracak olan merkezi kara deliğin söndürülmesi – daha sonraki zamanlarda meydana gelir, ancak asıl yenilik tam da bu fenomenin evrenin tarihi.