Ben Kahramanmaraşlıyım
Evlenip eşimin evine gittiğimde, büyük bir aileye katılmıştım. Kaynanam, kaynanamın kaynanası, eltim ve eşimin kardeşleri ile birlikte dokuz kişi aynı evde yaşıyorduk. Evdeki herkesin beklentilerini karşılamak, onlara hizmet etmek benim için bir sorumluluktu. Aileme olan saygım ve sevgim, bu hizmeti seve seve yapmamı sağlıyordu. Meyveleri soyup çatalla yemelerine özen gösterdim, ayakkabılarını boyayıp önlerine koydum. Havlularını ve mantolarını tutarak onlara kolaylık sağladım. Herkesin memnun olması için elimden geleni yapıyordum.
Altı yıl boyunca çocuğumuz olmadı. Bu durum zaman zaman içimde bir burukluk yaratıyordu ama eşimin sevgisi ve desteği her şeyi daha katlanabilir hale getiriyordu. O, benim en büyük tesellim ve güvencemdi. Bu süreçte sabırla ve umutla bekledik. Ailemizin genişlemesi için dualar ettik.
Bir gün, uzun bekleyişimizin sonunda mucizevi bir haber aldık: hamileydim. Bu haber, evimize büyük bir sevinç ve mutluluk getirdi. Dokuz ay boyunca eşim ve ailem yanımda oldu, bana her konuda destek oldular. Nihayet, sağlıklı ve güzel bir bebeğimiz dünyaya geldi. Bu, hayatımızın en mutlu anlarından biriydi.
Şimdiki gelinler, belki de benim yaşadığım zorlukları ve gösterdiğim sabrı anlamakta zorlanabilirler. Ancak ben, büyük bir ailede yaşamanın, onlara hizmet etmenin ve sabırla beklemenin bana kattığı değeri her zaman bilirim. Eşimle olan sevgimiz ve bağlılığımız, bu süreçte daha da güçlendi. Birlikte, sevgi dolu ve huzurlu bir yaşam sürmeye devam ettik.
Zaman geçtikçe, çocuklarımız büyüdü ve biz de yaşlandık. Ancak, ailemiz her zaman bir arada oldu ve sevgi dolu bir yuva oluşturdu. Bu hikaye, hayatın zorluklarına karşı sabırla ve sevgiyle mücadele etmenin, sonunda mutluluğu getirdiğini gösterir. Ben, her zaman aileme olan sevgim ve saygımla, onlara hizmet etmekten gurur duydum ve bu sevgi, hayatımın en değerli hazinesi oldu.
Pages: 1 2
Son yorumlar